Góry

Dominujące pasmo górskie na Santorini znajduje się na północnym wschodzie wyspy i nosi nazwę ?Mesa Wuno? tj. w dosłowny tłumaczeniu 'środkowa góra', a jego najwyższym szczytem jest Profitis Ilias (Prorok Eliasz), którego wysokość sięga 550 m n.p.m. Na południu wyspy odnaleźć jeszcze możemy szczyty Mikro Profitis Ilias (Mały prorok Eliasz) oraz Megalo Wuno (Duża góra) o wysokościach odpowiednio 350 i 340 m n.p.m.

Zwiedzając wyspę, możemy zaobserwować, iż zachód od wschodu się znacznie różnią pod względem budowy geologicznej. Wschód wyspy ( od strony Morza Egejskiego ) jest łagodny - to po tej stronie znajduje się większość dostępnych plaż, natomiast zachód wyspy ( od strony kaldery ) jest stromy, urwisty, wysoki oraz ?poszarpany?. Na ten kształt wyspy bezpośrednio wpłynął wybuch wulkanu santoryńskiego, który datuje się między rokiem 1627 p.n.e. a 1600 p.n.e. ( różne źródła podają różne daty, od 1450 do 1650r. p.n.e., jednak przedział 1627 - 1600 p.n.e. jest najbardziej prawdopodobny, jak dowodzą ostatnie badania ). Wyspa przed tragicznym wydarzeniem miała kształt koła, okręgu, a krater wulkanu znajdował się mniej więcej w jego środku. W momencie erupcji środkowa część  wystrzeliła w powietrze, tym samym opadając z powrotem utworzyła  kalderę, zaś stroną wschodnią spływała do morza cała pozostała magma i lawa, która po wydostaniu się z krateru wulkanu, spływając do morza chłodzona była przez nie aż do jej całkowitego zastygnięcia. W związku z tym część wschodnia wyspy jest łagodna, gdyż to lawa i magma ją utworzyły w taki sposób,gdzie część zachodnia jest stroma, skalista, gdyż została ona ?oderwana? od pozostałej części ( środka ) wyspy.